De lente is volop losgebarsten, dus de zware stouts, quadrupels en barley wines laten we even voor wat ze zijn. Lekker naar buiten, de terrassen op, of gewoon de tuin in. Met een lentebier natuurlijk.

Maar wat is dat nu eigenlijk, lentebier? Een vastomlijnd genre is het zeker niet. Wel weten we allemaal ongeveer wel wat we ervan kunnen verwachten: blonde bieren op een sterkte ergens tussen 6 en 7% alcohol, met vaak een (flink) zoetje en soms wat frisse kruiden zoals koriander.

Soms spreken we ook wel van een lentebock, of meibock, maar dat genre is al net zo weinigzeggend. Officieel moet het bier dan wel een stamwortgehalte minstens 15,5 plato bedragen, maar dat was het eisenpakket wel zo’n beetje. Officieel onderscheid tussen een herfstbock en lentebock is er niet, al weet iedereen in de praktijk wel wat de verschillen zijn.

Blond en bovendien vaak zoet en iets kruidig dus. Althans, dat is wat de grote brouwers ons tot dusver vaak voorschotelden. Maar tegenwoordig heeft bijna iedere zichzelf respecterende kleine Nederlandse brouwerij ook een lentebock in het assortiment. En die zijn doorgaans wat minder zoet en steviger gehopt.

In dit artikel hebben we de lentebieren van Bax, Muifel, Jopen en Maximus op een rij gezet. Wat zetten zij tegenover de zoete lentebieren van de grote, commerciële brouwerijen? En hoe verschillen ze onderling?

Bax Rokkenjager 6,5

Rokkenjager is de eerste poging van het Groningse Bax Bier tot een lentebier. Volgens de brouwers moet een flinke dosis El Dorado-hop zorgen voor een frisse doordrinker.

De kleur is zonder twijfel de donkerste van de vier hier besproken bieren. Het neigt zelfs naar een iets notige amberkleur.

De geur is in het begin iets onaangenaam koolachtig. Ook ruiken we tonen van gras en milde karameltonen.

Die milde karamel komt ook direct binnen in de smaak. Daarna vloeit de smaak iets moutig en biscuitachtig uit. Vervolgens proef je een milde, bloemige bitterheid afkomstig van de El Dorado-hop. Die bepaalt ook de redelijk lange afdronk, waarin de bitterheid zelfs een klein harsig tintje krijgt. Een hopbom is het overigens zeker niet. Een aardige dorstlesser, de smaken zijn allemaal vrij subtiel. De wat ranzige geur in het begin kost de Rokkenjager wel punten.

Score: 6.5

Muifel Lentebier

Ook Muifel heeft dit jaar zijn eerste lentebier op de markt gezet, met de weinig creatieve maar wel duidelijke naam Lentebier. Dat over de inhoud geen misverstand bestaat.

De geur is fris-citrusachtig, het heeft wel iets van citroengras. Die frisheid vinden we ook in de smaak. De aanzet is citrus die overgaat in een subtiele honingzoetheid. Ook fruitige smaken komen naar boven, voornamelijk een heerlijke, zuivere en duidelijke perziksmaak. De afdronk is licht bitter en grassig.

Muifel laat met dit bier geen steken vallen. De frisse smaken en vooral de zuivere, lekkere perziksmaak in het midden van het smaakpalet onderscheidt dit bier van andere lentebieren.

Score: 8-

Jopen Lentebier

In tegenstelling tot de andere hier besproken bieren is de Jopen Lentebier al een oudje. Dat dat niets zegt over de kwaliteit blijkt direct na opening. De geur is complex. Eerst ruik je een heerlijke, notige honing. Na een tijdje komen daar tonen van verse vruchtentaartjes bij, met voornamelijk gele vruchten. Ook limoencake is te ontwaren. Zoetig, citrus en steenvruchten dus, met daar bovenop een hint milde hop.

De smaak is volfruitig met veel tropisch zoet fruit, voornamelijk mango en lychee. Het bier heeft een mooie bitter die lang blijft hangen en je hele tong bekleedt. De volle smaken zijn heerlijk in balans en het olieachtige mondgevoel draagt bij aan het bierplezier. Een van de beste Nederlandse lentebieren, zonder twijfel.

Score: 8.8

Maximus Violante

Hoppig en fruitig, zo omschrijven de brouwers van Maximus hun lentebier Violante. Dat doet denken aan het eerder beschreven Jopen Lentebier, maar al snel blijkt dat dit bier toch in een andere divisie speelt.
De geur is licht, citrusachtig en heeft wel wat weg van het aroma van een pilshop. Na een paar minuten komt er iets honingmout doorheen. Laat je het bier nog 15 minuten staan, dan komt het fruis pas om de hoek kijken: voornamelijk sinaasappel, appel en peer.

De smaak is licht zoetig en fruitig. De sinaasappel lijkt verdwenen, in de smaak nemen frisse appel en peer het verder over. Die liggen op een bodempje van karamel. De afdronk is mild bitter en neemt in bitterheid gek genoeg iets toe naar het einde toe. In de finale komt ook het appeltje weer terug.

Maximus Violante is geen verkeerd bier, maar geeft het – letterlijk – de tijd, want anders blijft er weinig van de smaken en geuren over. Die zijn er allemaal wel, maar eigenlijk net te subtiel aanwezig. Wegzetten en pas na een kwartier opdrinken lijkt hier het devies.

Score: 6

Conclusie

Alle vier de brouwers kiezen voor een hoppiger en minder (kunstmatig) zoet aandoende variant van lentebier dan we van de grote jongens gewend zijn. Daarbij heeft Jopen de beste balans en de volste smaken gevonden. Muifelbrouwerij heeft met Lentebier een goede tweede neergezet waar vooral de strakke perziksmaak de boel goed bij elkaar houdt. Bax en Maximus hebben geen slechte lentebieren gemaakt, maar moeten wat ons betreft nog wel wat sleutelen willen ze echt onderscheidend zijn.

Comments

comments