Ik geef het toe: ik ben niet direct een stereotype beergeek. In tegenstelling tot veel anderen koop ik niet iedere maand voor tientallen euro’s aan exclusieve bieren bij Belgische bierhallen of via webshops. Ik vergezel mijn biermomenten niet met ladingen hashtags op Instagram. En aan ‘beer swaps’ met overzeese biervrienden doe ik al helemaal niet.

Dat was dit jaar niet anders. Mijn ontmoetingen met nieuwe bieren hingen vaak een-op-een samen met assortimentuitbreidingen van de lokale slijter, lokale biercafe’s en de supermarkt. En vooruit: van die een of twee festivals die ik jaarlijks bezoek.

Medelijden is niet nodig, ook dit jaar heb ik weer de nodige mooie bieren geproefd. Bovendien ben ik er heilig van overtuigd dat je een bier pas echt leert kennen door ‘em vaker te drinken. Ik drink liever een goed bier vijf keer dan dat ik steeds maar nieuw spul drink. En op het eind van het jaar niet meer weet wat nu eigenlijk echt goed was en wat niet.

Een andere belangrijke reden daarvoor is ook mijn andere liefhebberij: whisky. Tijd, moeite, geld en levercapaciteit moet ik delen tussen die twee. Maar het versterkt elkaar ook. Door de whiskyliefhebberij ben ik bier veel kritischer gaan proeven, is mijn palet aangescherpt en kan ik de invloeden van barrel aging veel beter plaatsen.

Het afgelopen jaar heb ik gestoken in nieuws, recensies voor deze website. Dat ga ik in 2016 zeker voortzetten, zo niet intensiveren. Want een groot deel van mijn hobby uit zich ook door er over te schrijven. Bovendien doet het me goed te zien hoe deze site zich ontwikkelt. We hebben dit jaar forse stappen gezet. Het bezoek is verhoogd en de interactie is sterker aanwezig dan ooit. Altijd mooi om te zien als je artikelen echt wat losmaken bij mensen, of ze het nu met je eens zijn of niet.

Anyhow, genoeg gemijmerd. Mijn top-5 van 2015, in willekeurige volgorde:

Naparbier – Potemkin

Wie zegt dat je voor een dikke, stroperige imperial stout de grote plas over moet? Het Spaanse Naparbier brouwt wat mij betreft een bier dat minstens kan tippen aan de grote namen uit de VS op dit gebied. Potemkin is een vette, stroperige, zeer smaakvolle stout. Het lage koolzuurgehalte draagt daar nog eens aan bij. De smaak heeft precies die juiste balans tussen intense, gebrand-bittere smaken en melasse-achtige zoetigheid. Het mondgevoel is zijdezacht en de alcohol is nauwelijks te bespeuren, ondanks de 12% ABV. Dit is absolute wereldtop en behoeft absoluut geen vatrijping. Voor mij de klapper van het jaar.

Struise Brouwers – Pannepot Grand Reserva 2010 (tap)

Met de klassieker Pannepot maakte ik pas vorig jaar kennis, en bemachtigde vervolgens moeiteloos een plekje in mijn top-5 van 2014. Dit jaar proefde ik de overtreffende trap daarvan: Pannepot Grand Reserva 2010. Op de door ons georganiseerde Tap Takover met Struise Brouwers in het Tilburgse café Hoegaarden werd deze van het fust geserveerd en was terecht de grote favoriet van het in grote getale aanwezige publiek. De typische kruidigheid en het diepe, donkere fruit van een normale Pannepot, maar dan intenser en afgetopt met een goede dosis ‘boozyness’ van de vaten. Het eindresultaat is een smaakbom met een prachtfinish.

Corsendonk Pater

Had je me vorig jaar gezegd dat ik het jaar erop een dubbel in de top-5 zou zetten, dan had ik je waarschijnlijk voor gek verklaard. Maar hoe meer extremere stijlen ik drink, hoe meer ik besef hoe goed sommige Belgische trappisten en abdijbieren zijn. Kilo’s hop en zwartgeblakerde mouten zijn niet altijd nodig om een goed bier te brouwen. Soms zit vakmanschap en excellentie in details, in balans, in subtiliteit. Nu is Corsendonk Pater absoluut niet het allerbeste wat België te bieden heeft, maar wel het beste nieuwe Belgische abdijbier dat ik dit jaar leerde kennen. Deze dubbel lijkt in alles te slagen. Hij is lekker moutig-zoetig, maar zonder dat je het gevoel hebt vloeibare suiker te drinken. Die zoetheid blijft in balans door mooi donker fruitsmaken van pruimen, vijgen en dadels. En ondanks die combi behoudt het bier een soort frisheid en doordrinkbaarheid die je niet associeert met de genoemde smaaknotities. Gewoon een lekker bier voor wanneer je je smaakpapillen niet direct wilt dichtsmeren.

Snab – Maelstrøm

Voor een goede barley wine van Nederlandse bodem kijken we al snel in de richting van het Uiltje of Emelisse. Maar het onbekendere Snab uit Purmerend heeft mij dit jaar verrast met een erg mooie variant die bovendien goed verkrijgbaar en betaalbaar is. Maelstrøm combineert zoals de meeste barley wines de zware moutsmaken met een alcoholwarmend mondgevoel en Amerikaanse hop. Maar Maelstrom verschilt op een belangrijk punt: waar bij veel andere barley wines het glazuur van je tanden springt, valt dat bij Maelstrom enorm mee. Het bier is een stuk minder zoet dan genregenoten, en daardoor in ieder geval voor mij beter in balans.

Dochter van de Korenaar – Sans Pardon

De meeste bieren van de Dochter van de Korenaar hebben voor mij bijna iets magisch. Crime Passionel en Embrasse staan waarschijnlijk zelfs in mijn all-time top 10. Sans Pardon, de RIS van de brouwerij, is wederom een kunststukje. Sans Pardon is een originele stout, die aan de gebruikelijke koffie en chocola een eigenzinnige, assige, rokerige dropsmaak toevoegt. Het is een bier waar ik verder weinig woorden aan zal vuilmaken. Het is gewoon een erg goede zware stout met die originele DvdK-twist. En juist die originaliteit mis ik vaak bij andere stouts, hoe goed ze soms ook zijn uitgevoerd.

Comments

comments