Emelisse is een van die brouwerijen waar de Nederlandse bierfan, (maar ook die van over de grens) blij van wordt. De Zeeuwse brouwerij heeft de afgelopen jaren bewezen dat ook in ons land prima ‘craft beer’ gemaakt kan worden. Het zoekt daarbij vaak extremen op, naast enkele usual suspects als de Oerpils, Blond en Dubbel zijn het toch vooral de spannende, Amerikaans georiënteerde variaties die onze bierharten sneller deden laten kloppen en de brouwer op de kaart hebben gezet. Denk aan de hopknallers BIPA, de DIPA en de TIPA, maar ook de Imperial Russian Stout en de prima session ale 2.5. Dat ze ook niet vies zijn om eens iets totaal anders te proberen bewijzen ze wel met de Creme Brulee Stout, een bier dat we onlangs nog erg goed aanschreven en smaakt en ruikt naar – jawel – crême brulee. Toegegeven, dat idee is niet helemaal nieuw, maar je moet het maar wel even doen en goed uitvoeren.

White label: houtgerijpt en beperkte oplage

Misschien wel de meest bijzondere serie van de Zeeuwse brouwer is de White Label-range. Dit zijn allemaal in beperkte oplage gebrouwen bieren die gerijpt zijn op een houten vat. In het verleden heeft de brouwerij bier gerijpt op vaten van onder andere Bowmore, Buffalo Trace, Wild Turkey (welke we hier bespreken), Bunnahabhain en Ardbeg. Zelfs een uitstapje naar witte wijn- en balsamico-vaten is gemaakt.

Wild Turkey

Deze uitvoering is dus gerijpt op vaten van de Wild Turkey-distilleerderij. Wild Turkey is een Amerikaanse bourbon, een over het algemeen wat zoete whiskeyvariant met als belangrijkste kenmerk dat het gebruikte graan voor minstens 51 procent uit mais moet bestaan. De meeste varianten van Wild Turkey hebben naast een typische zoetje ook wat hartigs en mineraals.

Strakke vormgeving

Terug naar het bier. De basis is net zoals bij de andere White Label-varianten een IRS (Imperial Russian Stout). Het etiket is typisch Emelisse-stijl: strak en sober, met weinig grafische grappen en schreefloze letters. Dit is geen bier wat het moet hebben van een swingende presentatie, maar liefhebbers zegt het maagdelijk witte etiket met het Emelisse-logo genoeg: dit bier moet je proeven. Verder van alle clichématige Middeleeuwse toestanden die je bijvoorbeeld bij abdijbieren nogal eens ziet kun je in ieder geval niet komen. De strakke huisstijl is vergelijkbaar met wat de jongens van whiskystoker Bruichladdich bijvoorbeeld momenteel doen. Wat mij betreft is er niks mis mee en het geeft aan dat je met een modern bier van doen hebt.

In het uiterlijk van het bier zelf komen de typische kenmerken terug van het basisbier, een imperial stout. De kleur is bruinig tot zwart en de dunne kraag kleurt wat bruin.

Geur: opvallend mild

Genoeg geluld, tijd voor het belangrijkste; de geur en smaak van dit zwarte goedje. De neus is minder opvallend aanwezig dan je bij een dergelijk bier zou denken. Je ruikt nat hout, een lichte vanilletoets en wat bourbon. Geef het bier een minuut of tien en er komt een duidelijke zoethout-toon naar boven. Het moge duidelijk zijn: het bourbonvat heeft in ieder geval in de neus zijn sporen na. Verwacht hier geen sterk gebrande chocolade- of koffiegeuren.

Van kruidig-zoete bourbon naar gebrand mout

Die notities zijn bewaard gebleven voor de smaak. Want pas op de tong laat het bier zijn echte spierballen zien. Vrijwel direct wordt je mond bekleed met een dikke, stroperige stoutlaag. De aanvang is een zoetbitter feestje: schenkstroop, karamel, vanille en pure, kruidige chocolade. Het zoethout komt ook hier weer terug, gevolgd door een zwart pepertje. In met name de vanille en de zoethout-tonen merk je de invloed van het bourbonvat, al is de echte, wat minerale Wild Turkey-smaak een beetje zoek. Na enkele seconden vloeit de smaak mooi droog uit en komen de geroosterde tonen naar voren. Geroosterd graan, maar ook espresso. Let wel: een milde espresso, nergens wordt het bier scherp-bitter. En de hop? Tsja, die proef je vrijwel nergens, voor een black ipa-achtige ervaring kijk je beter verder. Dit is een moutig bitterzoete kermis, waarin het bourbon zijn zoetige vanille-tonen duidelijk heeft achtergelaten. Het mondgevoel is dik, romig, stroperig bijna, met nauwelijks enige carbonatie van betekenis en de relatief grote hoeveelheid alcohol houdt lekker veel smaak vast.

Conclusie

Emelisse White Label Wild Turkey is een bier om rustig de hele avond van te genieten. De IRS-basis heeft dankzij de bourbon-finish een mooie zoete rand gekregen die niet kunstmatig aandoet. De balans tussen het gebrande mout en de zoetere smaken van de bourbon is mooi gevonden en geen van die twee drukt de ander weg. Ben je geen fan van volzoete smaken in je bier, ren dan hard weg. Echte hopheads halen hun daily dose groenbitter genot ook best ergens anders. Voor ieder ander valt er op Nederlands grondgebied in deze biercategorie niet zo heel veel beters te krijgen. Dat het oorspronkelijke karakter van de Wild Turkey enigszins schade wordt aangedaan, is de brouwer vergeven.

Brouwerij: Emelisse
Soort: Imperial Stout
Alcoholpercentage: 11 procent
Ingrediënten: water, gerstemout, hop, gist

[kkstarratings]

Volg Raymond op Untappd:

Comments

comments