Ik heb een vreemde relatie met de bieren van Mikkeller. Noem het een soort morbide nieuwsgierigheid, zoals wanneer je ruft in bed en toch even onder de lakens gaat ruiken. Je weet dat het onaangenaam wordt, maar toch doe je het.

Ach, misschien overdrijf ik. Mikkeller heeft gewoon moeite met het kennen van zijn grenzen. Aan zuur hoeven ze zich niet te wagen. Als er geen bestaande lambiek mee gemoeid is, zijn ze vies op het gevaarlijke af. De Spontan-reeks (die overigens weinig met spontane gisting te maken heeft, als je die lactische zuurheid proeft), is op de enkele uitzondering na ronduit een bedreiging voor de volksgezondheid.

Maar stouts, dat doen ze best goed. Beer Geek Breakfast is nog steeds een klassieker onder de koffiestouts die zijn weerga niet kent. De oude toch. De nieuwe is onnodig dik en papperig. Let overigens op: dat is een patroon dat nog gaat terugkomen vandaag. Beer Geek Brunch Weasel mag er ook wezen, alleen spijtig van de loterij met glycerol in de flessen. Als de helft van je batch op het einde uit de fles komt als een soort chocolade kaastaart met gelatine, hoeft het niet zozeer meer. Over Black valt het een en ander te zeggen, vooral de barrel-aged versies dan. Kijk, over het algemeen mogen we niet te negatief zijn over de stouts van Mikkeller. Er zijn stukken betere alternatieven, zelfs in de Lage Landen, vrijwel overal voorhanden.

Maar die George!, dat is toch even wat anders. De versie die ik proefde op bourbonvat had een heerlijke balans tussen geroosterde koffietoetsen en diepe karamel. Dit bier kon moeiteloos naast Black Albert en consorten staan als absolute topper onder de imperial stouts. De recentere batches, gelagerd op Calvados en Cognac, mochten er beide absoluut wezen. De alcoholtoetsen waren nog ietsje harder omdat ik ze ook jonger dronk, maar dat mocht geen grote belemmering zijn. In se was er weinig aan veranderd, alles was goed op deze wereld. Toen ik zag dat er twee nieuwe varianten beschikbaar waren, kon ik mijn geluk nauwelijks op. Eindelijk kon ik het basisbier proeven, en de Cherry Wine zou een leuke bonus zijn. Alles zou toch opnieuw prima zijn, toch? Toch?

Nou, nee. Het ingieten zegt alles. De nieuwe batch George! giet letterlijk in als een milkshake, en die observatie komt van iemand die al heel wat gewend is op het vlak van dikke imperial stouts. De gist laat u beter onderin de fles, want daar is het al helemaal een grote hoop ellende. Op betere dagen kunt u er ongetwijfeld een mooi muurtje mee optrekken, maar om op te drinken lijkt dit goedje allerminst geschikt.

Het ergste is: qua geur en smaak is er hoegenaamd niets mis mee. Op uitzondering van de gist dan, die ik altijd uit educatieve overwegingen mee uitschenk en proef (herinnert u zich de scheet in bed?). Die smaakt zo bitter dat alle andere smaaksensaties je pardoes in de steek zullen laten.

De immense dikte (14 graden Plato, als ik het me even herinner) wordt zelfs aangeprezen als zijnde de bedoeling. Nu hou ik wel van een dikke, voedende imperial stout, maar er zijn grenzen. Die grenzen worden doorgaans overschreden als ik een bier naar beneden voel gaan, louter op de body en niet op de alcohol. De dikte lijkt mij louter toe te schrijven aan glycerol, zij het toegevoegd of per ongeluk ontstaan tijdens het brouwproces. Dat kan beide naar het schijnt, zo laat ik me vertellen door mensen die er het een en ander over weten. En al is de slogan “long boiled” misschien van toepassing, je hoeft een bier echt niet te laten koken tot het lijkt alsof je een handvol bloem meekrijgt bij elke slok.

Het “leukste” detail kent u misschien nog niet, maar voor elk flesje van 330 ml betaalt u 11 euro. Dat leest u goed: 11 euro. Begrijpt u mij niet verkeerd: ik zal de eerste zijn om dat bedrag neer te tellen voor een bier waar ik daadwerkelijk van kan genieten, maar dit is op veel vlakken een teleurstelling en – zo u het mij permitteert – een platvloerse belediging voor elke liefhebber van de stijl.

Misschien is het tijd dat Mikkeller kapt met het openen van ziljoenen bars in elke godvergeten uithoek van de planeet en zich terug toelegt op het maken van lekkere bieren. Maar met onzin als dit bewijzen ze alleen maar dat dat niet hoeft. De herder brouwt, en de schapen zullen drinken.

Comments

comments